Прогресот на еден систем зависи од вклученоста на жените

Автор: Селвије Мустафи, дел од националниот тим на АВАЈА и студентка на мастер студии

Речиси 30 години живееме во независна република, каде и покрај многуте воведени политики и гласноговорници за фундаментална потреба на се повеќе жени на политичката сцена, сето тоа паѓа во вода кога исходот во пракса е спротивен од теоријата на празни зборови и ветувања.

Следењето на глобалните политики и прогресот на моќните држави доведе до тоа, во периодот 2016-2020 година и во нашата држава, да се зголеми бројот на жени во парламентарниот состав и да брои 43 жени за разлика од самото осамостојување на државата каде сме имале само 4 жени. Ова не говори само за зголемениот поттик и храброст кај жените, туку и за добивање шанса и пристап за нивно вклучување и придонесување.

ЖЕНИТЕ по природа се родени лидерки. Со самото растење и созревање, младите девојки имаат многу задачи во домот. Се образуваат, преземаат повеќе одговорности во свои раце и моментот кога стануваат мајки и успеваат во сето менаџирање и водење, говори за тоа колку ЖЕНИТЕ се вешти и посветени кон организирањето во повеќе области и покрај тоа што мора да работаат двојно повеќе од мажите за да успеат и да дојдат до израз. Секако и да им биде признаен трудот и напорната работа.

Дали знаете дека повеќе истражувања на светско ниво, како и истражувања направени на балканските простори, говорат дека жените кои се дел од маргинализираните групи, од помалите етнички заедници и групи на жени кои низ историјата биле угнетувани, покажуваат значително зголемени лидерски способности? Таквите жени се лесно одлучни за преземање иницијативи и ризици, за идентификување и решавање различни предизвици, анализирање на проблеми, помагање и мотивирање на останатите во своите кругови, кое на некој начин е предводено од здобиените неправди, недоволно права, понижувања и слично.

Токму тука спаѓаат и жените РОМКИ. Ако до пред 20-тина години, поради многуте генерирани фактори, жените Ромки немаа доволно услови да се образуваат, денес тоа воопшто не е случај.  Со гордост може да кажеме дека има 161 дипломирана Ромка, при што само мал дел од нив се вработени и вклучени во општествените процеси, но и понатаму исклучени од политичката сцена како лидерки, пратенички, министерки и други значајни улоги.

Ако државата сака да напредува и да ги исполни своите цели, тогаш зошто не ги вклучува и жените, особено од помалите етнички заедници? Зошто државата не инвестира доволно и зошто покрај воведените законски регулативи за родова еднаквост и застапеност, не воведе исти такви регулативи и квоти за етничка еднаквост?

Потребата од тоа заеднички да се потрудиме е неминовна и затоа е потребно стигмата против жените во политиката да се претвори во можност за учество за поголем развој и просперитет на целиот систем.

Верувам дека државата ќе направи напори да ги вклучи жените и дека нема да чекаме уште 100 години, како што беше случајот со правото на глас на жените во некои земји. Време е жените конечно да ја разберат својата моќ, да сфатат дека нужна и огромна е потребата за стапување и поголема вклученост во политиката преку заземање моќни позиции. Ние како млади девојки да гледаме и учиме од таквите примери каде жените ќе водат и ќе бидат тие кои ќе седат на маса со моќни луѓе и ќе донесуваат важни одлуки.

За крај би ја цитирала Маргарет Тачер која вели „ако сакате нешто да биде кажано, прашајте маж. Ако сакате нешто да биде направено, обратете се кај жена“.